Poes is ziek... 2

In het verlengde van de vorige blog:

Charlie is niet vandaag ingeslapen, maar gisteravond.
's Middags wilde mijn schoondochter even naar huis om de poes te zien en afscheid te nemen.
Mijn zoon heeft toen, voor zij kwam, de dierenarts gebeld en overlegd of ze samen in die tijd al konden komen, in plaats van de volgende dag en dat kon. (Gelukkig, ze is er bij en ziet dat het echt moet, omdat Charlie lijdt. Bovendien is vandaag de moeder van m'n schoondochter jarig...)
Ècht fijn, zo'n meedenkende/meelevende arts!
't Was heftig, maar het is goed zo!

Nu nog even wat dingen die ook mee liften in dit alles:
-Mijn schoondochter heeft borderline en autisme en nog wat syndromen, dat is de reden dat zij op dit moment ergens anders woont.
-Ondanks dat, of mede daardoor bepaalt zij min of meer "alles".
-We zaten/zitten dus best in spanning om haar reageren op deze situatie. 
-Heel blij zijn we dat ze er tot nu toe goed mee omgaat.
-Ik/wij zijn trots op onze zoon, die dit alles toch maar moet doorstaan: de poes is zijn maatje, hij woont van de bijna 10 jaar huwelijk toch het overgrote deel alleen....en zorgt trouw voor zijn vrouw.

Ik vind dit laatste stukje erg moeilijk om hier te delen, wie leest dit mee (ik weet van één zus van mij, maar die vertrouw ik).
Bovenstaand maakt dat ik misschien in "Poes is ziek...1, nuchter overkom, alsof het mij niets doet, maar een en ander maakt me soms verdrietig, maar ook boos....