4 en 5 mei

O God, Die droeg ons voorgeslacht,

in nacht en stormgebruis,
bewijs ook ons Uw trouw en macht,
wees eeuwig ons tehuis.

Gij zijt, van voor Gij zee en aard',
hebt door Uw woord bereid,
altijd dezelfde, Die Gij waart,
de God der eeuwigheid.

De tijd draagt alle mensen voort,
op zijn gestage stroom;
ze zijn als gras, door zon verdord,
vervluchtigd als een droom.

O God, Die droeg ons voorgeslacht,
in tegenspoed en kruis,
wees ons een gids in storm en nacht
en eeuwig ons tehuis.
Amen.

Tijdens de 2 minuten stilte om de slachtoffers van WO-2 te herdenken speelt dit lied door mijn hoofd.
Ons voorgeslacht....
Mijn ene opa krijgsgevangen in Duitsland, de andere krijgsgevangen in Frankrijk, beiden werden gespaard en kwamen terug in hun gezin!
Oma schreef brieven voor opa in Duitsland, hierdoor weten we hoe het was in Rotterdam en dus ook min of meer hoe het in het gezin van mijn moeder ging.
Van het gezin waarin mijn vader opgroeide weet ik niet veel, wel dat het moeilijk was, maar dat ze elkaar hadden.
Hoe moeilijk ook, ze overleefden deze moeilijke tijd!
Mijn schoonvader vocht op de Grebbeberg, hij is ook korte tijd krijgsgevangen geweest. 
Later was er de spanning en zorg voor evacuees en onderduikers.
Over die tijd kon en wilde hij niet spreken, dat zegt genoeg!
Maar ook dat gezin bleef gespaard! 

De impact van die tijd is groot, want toen gedachten minder werden, of het bewustzijn "even" minder werd door hallucinatie... ja, toen kwam die tijd weer heel dichtbij...
Maar toch: de dankbaarheid overheerste.

Nu is het zoveel jaar later...
Het eerste en laatste couplet van bovenstaand lied spelen door mijn hoofd en in respect èn dankbaarheid was ik 2 minuten stil.